Jacques en Ineke fietsen in Frankrijk dag 1 t/m 7

Ouderkerk - Utrecht - Avallon, 2 augustus 2015

Autorit door half Frankrijk

Onze vakantie begint in Utrecht, bij Maaike, bij wie we hebben afgesproken te zullen ontbijten. Ze heeft er natuurlijk weer een feest van gemaakt, de schat. In de zonnige tuin staat, bij haar limegroene schommelbankje, het kleine rode tuintafeltje aangeschoven, feestelijk gedekt met knapperige ovenbroodjes, beleg en sapjes. De eitjes worden vers gekookt en krijgen voor de grap een vrolijke eierwarmer op hun kop.
"Voor de tempobeulen uit Ouderkerk" ligt een cadeautje klaar, het uitgeprinte manuscript: "Van piekerprinses tot keuzekoningin" van haar hand, om te lezen op reis. Leuk!

En dan moeten we toch echt op weg. In haar zomerse rode jurk met witte stippeltjes rent ons lieve kind mee tot aan de hoek terwijl we langzaam de straat uitrijden. Daar zwaait ze ons vrolijk uit.

Het wordt vandaag meer dan dertig graden, maar veel zullen we daarvan niet merken. Met twee fietsen in de auto zetten we koers naar midden Frankrijk om de route van 2 jaar geleden te hervatten.

We slapen in Avallon, vanwege het treinstation dat handig is als we van Lourdes terugkomen, maar niet bij madame Anne-Marie bij wie we via booking.com een kamer hebben gereserveerd. Ze is opgelucht dat we Frans verstaan. Dan kan ze ons tenminste uitleggen hoe het zit: Ze had een dubbele boeking, maar heeft het op een akkoordje weten te gooien met een collega om de hoek. Daar brengt ons naartoe. Kamer met bad. Niets mis mee.

Tot onze verrassing is Avallon heel bezienswaardig met historische huizen en een stadsmuur. We eten er bij een gezellig restaurantje bij de stadspoort. Heel lekker, maar bij elke gang láááng wachten.

Avallon-Corbigny, 3 aug., 50 km

Vriend Jean

Vanaf Avallon maken een mooie afdaling richting Vezelay, dat 20 km verderop ligt, en daarna is het weer klimmen. We willen om twaalf uur bij de basiliek zijn, waar we een afspraak hebben met Jean. Ik houd niet van afspraken in m'n vakantie - liever ben ik vrij - maar Jacques, die nu eenmaal een allemansvriend is, heeft het niet over zijn hart kunnen verkrijgen de 70-jarige man die hem twee jaar lang liefdevol met mailtjes en filmpjes heeft bestookt, teleur te stellen. Jean is vrijwilliger bij de ontvangst van pelgrims in Vezelay en is Jacques eeuwig dankbaar vanwege het tolken voor Nederlandse wandelpelgrims 2 jaar terug.
Goed beschouwd moeten wij onze tocht toch officieel toch in Vezelay hervatten, dus vooruit dan maar.

Tien kilometer voor Vezelay staat Jean ons langs de weg al op te wachten met z'n auto, zó graag wil hij ons begroeten. Hij is zeker twintig kilo aangekomen, ik had hem zo gauw niet herkend. Jean is "très heureux" ons te zien en nodigt ons al bij voorbaat uit voor een etentje bij hem thuis, voor we onze terugtocht naar Nederland aanvaarden. Ik weet nog zo net niet of ik me daarvoor vast wil leggen.

Klokslag twaalf uur zijn we alle drie op de afgesproken plek op een terras. De conversatie is mager. Van mijn kant begrijpelijk, maar ook Jacques en Jean hebben elkaar weinig te melden. Ze zitten beiden met hun mobieltje te spelen en laten elkaar af en toe een foto zien.
Na een drankje nemen we afscheid en Jean blijkt nog steeds "très heureux". Ik begrijp niet goed waarop dat gevoel gebaseerd is, maar ik ben dan ook geen allemansvriend.

We pakken de route weer op waar we twee jaar terug geëindigd zijn. Een uurtje later willen we op een terras een drankje bestellen, maar we krijgen van de ober een uitgebreide lunchkaart met fikse prijzen. Lunchen is helemaal onze bedoeling niet, maar alleen iets drinken mag niet, al zijn er nog -tig tafeltjes vrij. Dan bedienen we onszelf wel. "Bonjour monsieur!"
Even later zitten we prinsheerlijk bovenop een hooibaal onder een boom, onder het toeziend oog van lieve, nieuwsgierige koeien. Een veel betere plek plek om wat te drinken, al is het maar gewoon water uit onze bidons. We doen hier gelijk onze picknick.

Op het warmst van de dag voert onze tocht over zonovergoten graanvelden zonder schaduw. Dat mat behoorlijk af. Bij de eerste bomen wil Jacques wel een siësta. "Goed idee", zeg ik, "Het matras ligt al voor ons klaar". Het is geen grap, het ligt er echt! Toeval of niet, het is puik! Even de bladeren eraf, poncho erop voor de frissigheid en beenwarmers tegen lastige insekten. Jacques is al snel ver heen en ik ga lezen.

Na een uurtje gaan we weer en moeten we water zien te bemachtigen voor onze bidons. Het is dik 30 graden en er is nergens is een café of winkeltje te bekennen. Dan maar aanbellen bij een woonhuis. Natuurlijk is madame ons graag van dienst. Ik, die zelden dorstig ben, kan haast niet stoppen met drinken. Twee uur later zijn de bidons weer leeg.

Dan hebben we gelukkig wel onze bestemming bereikt, zij het na wat omzwervingen. Het klooster waar we aanklopten ontvangt sinds drie jaar geen pelgrims meer en het adres waarnaar we verwezen worden kunnen we zo gauw niet vinden. Wel een Aldi gelukkig, waar ik onder protest van Jacques zonodig even naar binnen moet, omdat ik nog niet zo zeker weet of ik straks wel uit eten wil.

Onze gastvrouw is een lieve non-achtige dame van een jaar of tachtig. Ze is geen non, want ze zegt zes kinderen te hebben, maar ze is vast heel vroom, getuige het kruisje dat ze draagt.
Ik moet veel moeite doen om het aangeboden glaasje jus d'orange niet in een keer leeg te drinken, zo'n dorst heb ik. Ik drink rustig, met beleefde kleine slokjes.
De kraan op onze kamer heeft gelukkig water genoeg. En daar hoef ik me niet in te houden: klok, klok, klok en de vochtbalans is weer op orde.

Na een douche willen we eventjes slapen, maar dat wordt een paar uur. Dan is het te laat om uit eten te gaan. Geen nood. Onze Aldi-maaltijdsalades, gatenkaas, jus d'orange en yoghurt zijn ook top.

Corbigny - Nevers, 4 aug., 65 km

Vreemde geluiden

Het heeft heel erg hard geregend en gewaaid vannacht. Ik werd er steeds wakker van. Als we met madame Davinne aan het ontbijt zitten, is het nog steeds niet droog, maar wel als we om 9 uur vertrekken. Dat wil zeggen, voor een paar uur, want dan gaat het miezeren. En als zoiets lang duurt, word je uiteindelijk toch nat. Net als we ons afvragen of we dan onze poncho's maar aan zullen trekken, passeren we een rustieke schuur, waarvan de poort een afdak heeft. Dat is eigenlijk een uitgelezen plek voor een lekker kopje koffie uit onze 'gouden' thermosfles.

Daarna is het miezeren gestopt. Het is echt vakantie: mooi landschap, antieke dorpjes, eeuwenoude kerken en nu dus ook mooi weer. Soepeltjes bedwingen we de Franse heuvels. Dat gaat goed met een graad of 19. Gisteren was het nog 34. Dat de temperatuur vanmiddag zal stijgen kunnen we al merken tijdens onze picknick, maar warmer dan 26 graden wordt het niet vandaag, dankzij de wolken.

We bieden voorbijkomende wandelpelgrims ons bankje aan, maar ze slaan het vriendelijk af. Wel blijven ze staan voor een praatje. Het is een aardig Luxemburgs stel, een jaar of vijf jonger dan wij. Hij met een grote pelgrimsstaf. Elk jaar doen ze een week van de weg naar Santiago de Compostella. Het duurt dus nog jaren voordat ze hun doel bereikt hebben. We proberen ze daarom warm te maken voor het fietsen - dat gaat sneller - maar fietsen lijkt ze te zwaar, wat wij op onze beurt tegenspreken.
We zijn nog niet uitgepraat als er nog een jong Vlaams stel aan komt fietsen rond de 25 jaar. Ook zij hoeven ons bankje niet, maar blijven even praten: Nederlands tegen ons en Frans tegen de Luxemburgers, terwijl wij met de Luxemburgers Duits praten . . . Een gezellige boel zo met z'n zessen.
Als wij de wandelende Luxemburgers achterop komen, staat de vrouw al klaar om ons in het voorbijgaan te fotograferen. We lachen en zwaaien voor een vrolijk souvenir.

Jacques' achterwiel begint een vreemd geluid te produceren. Het maakt mij ongerust, maar Jacques vat het luchtig op. Hij denkt dat het het remblokje een beetje aansleept. Maar als we daar aan prutsen, blijft het geluid. Jacques denkt het heus wel te zullen redden tot ons einddoel, maar ik vind dat we de fiets beter even aan een grondig onderzoek kunnen onderwerpen. Ik heb vorig jaar mijn voorwiel onderweg moeten laten vervangen, wil hij dat soms ook? Beter voorkomen dan genezen.
"Dan gaan we toch naar een fietsenmaker?" zegt Jacques. Alsof die hier 'in the middle of nowhere' te vinden is . . . zucht . . . . . Roepende in de woestijn, dat is mijn lot.
Het gekras en gekraak wordt steeds erger, zó erg dat zelfs Jacques vindt dat hij zo niet verder kan. Bagage eraf, fiets op z'n kop, remmen los, vet tussen de as, het geluid blijft. Het moeten wel de kogellagers zijn . . . of niet? Jacques krijgt een ingeving . . en die klopt . . Het is het verbogen spatbord dat aansleept. Een kleinigheid, godzijdank. Gered!

In Nevers vinden we een kamer in het centrum, € 50,- , met bad voor ons en patio voor de fietsen.
's Avonds eten we bij de Turk een heerlijke Dőnner kebab. Een stuk snellere bediening dan gisteren en minstens even lekkerrrrrr.

5 Augustus

Nevers, rustdag

We gaan de stad verkennen. Jacques wil naar St. Bernadette die hier in een glazen kist ligt opgebaard. Ik ben niet zo van de heiligen - er zijn zóveel goede mensen - maar het verhaal is heus aardig en het is goed om het weer eens op te halen. En tenslotte eindigen we als het goed is in Lourdes, waar Maria aan Bernadette verschenen is.

Bij de wandeling door de kloostertuin zien we dat we hier in een pelgrimsgîte terecht hadden gekund. Die zitten doorgaans op een bijzondere locatie, net als hier. Tja, nu hebben we al een hotelletje geboekt, en wel voor twee nachten. Ach . . . wij hebben een bad, een főhn en een ventilator. Ook fijn. En misschien had ik anders wel naar de ochtendmis gemoeten.

Het wordt vandaag 35 graden. In de schaduw heb ik daar helemaal geen last van. Het is eigenlijk juist heerlijk en bomen zijn hier genoeg, dus breng ik de dag voor een groot deel in de schaduw door.

Jacques en ik hebben zo onze eigen interesses. Ieder kan doen wat hij wil.
Tussen de middag maken we samen een wandeling langs bezienswaardigheden, 's avonds treffen we elkaar bij de Loire. Jacques heeft dan een tas boodschappen bij zich met fruit, belegde broodjes, yoghurt en sap. Het is bijna etenstijd, dus we weten wel wat we doen: picknicken aan de prachtige rivier de Loire. Eenvoudig, maar romantisch.

Nevers - St.Armand-Montrond, 6 aug., 75 km

De morgenstond...

Kwart over zeven fietsen we weg. Het wordt vandaag 31 graden. We kunnen de warmte maar beter vóór zijn.

Ontbijten doen we onderweg aan het kanaal. Dat is leuk! De natuur lijkt 's morgens fris gewassen. We hebben gisteren nieuwe boter gekocht, het moest eigenlijk sojaboter zijn omdat die niet smelt, maar die kon ik niet vinden. Wel plantenboter, waarvan ik hoop dat dat ook zoiets is. Mispoes. Het is helemaal vloeibaar geworden en het druipt op het bankje . . . Wat een smeerboel. Zonde dat we die moeten weggooien. Ik poets het bankje schoon, voordat er iemand op gaat zitten. Nog even het lieve paard aaien dat is komen aanlopen . . .

. . . en dan fietsen we onverwacht langs Cirque Boltini, die z'n tent aan de rivier opgeslagen heeft. Er staat een buffel met grote horens aan een touw onder een boom. Twee lama's liggen in het gras. Ik zie ezeltjes grazen. Er lopen een paar hondjes rond. Er staat een soort kippenhok op wielen met een hangbuikzwijn erin plus wat ganzen en kippen. Surrealistisch tafereel, een reizende dierentuin vroeg in de ochtend aan de rivier.

Het is een afwisselende route: rivieren, kanalen, sluizen, monumenten. Het weer is zalig, niet te warm als je fietst. Stil staan doen we bij voorkeur in de schaduw.

Bij een bezienswaardig plaatsje worden we aangesproken door een Belgisch stel, iets ouder dan wij. Ze hebben een paar jaar gefietst en willen nu weleens iets anders. Ze trekken met de auto door Frankrijk en beklimmen hier en daar een berg. Het zijn ook weer leuke mensen, met wie het goed klikt, net als met de Luxemburgers.

Achter een hek blaft een hondje wanneer we voorbijfietsen. Hij springt zó hoog tegen het tuinhek, dat hij er zomaar overheen springt. En, oei, dan zet hij de achtervolging in! Wij gaan een tandje hoger. Hij gaat wel terug, denken we, maar dat doet hij niet. Het beest rent z'n korte pootjes uit z'n lijf om ons in te halen. Hij heeft het vast op onze enkels gemunt. We fietsen alsof ons leven ervan af hangt. Het helpt niet, want de kleine aanhouder wint. Ineens zie ik hem namelijk náást ons rennen . . . . heel braaf . . absoluut niet van plan om ons bij de enkels te grijpen. Het is gewoon een allemansvriend, net als Jacques! Ha, ha.
En dan zie ik dat het eigenlijk nog een behoorlijk jong hondje is en ben ik bang dat hij gaat dwalen en z'n huis niet meer terug kan vinden. We zijn al zó'n end weg. Ik moet hem echt weer thuis brengen! Dus draai ik me om en fiets terug. Het beestje volgt me, totdat hij uit zichzelf bij z'n huis blijft staan. Ik doe het tuinhek open en hij huppelt weer naar binnen. Dag lieve rakker!

Lunchen doen we aan het water in de schaduw, want het warmt aardig op.
Het is fijn hier. Het water stroomt, de zwaluwen vliegen rond, de populieren ruisen, het is puik. We zijn echt geluksvogels!

In een héél oud kerkje in een dorp van 200 inwoners is een man de vloer aan het vegen. Hij wil ons graag van alles vertellen over het kerkje, binnen en buiten. De man (78) is bevlogen. Wat hij over de geschiedenis van het kerkje vertelt is echt interessant.
Het kerkje behoeft dringend onderhoud en Europa is geïnteresseerd om het van de ondergang te redden. Vocht tast alles aan. De schimmel bedekt fresco's. Een paar stukken zijn bloot gelegd. Die zijn heel helder. De man intrigeert me. Slecht gebit, te lang haar, maar intelligent en enthousiast. De buitenkant zegt toch maar weinig over de binnenkant.

We hebben weer water nodig en vragen het bij een woonhuis. De man laat ons mee lopen en biedt ons binnen nog een glaasje drinken aan. Vindt hij denk ik gezellig. Gelukkig houdt Jacques het gesprek goed op gang, want ik sta vaak met m'n mond vol tanden. Ik versta het wel, maar het duurt zo lang voordat ik een zin geformuleerd heb. Ik ga m'n Frans ophalen in m'n nieuwe leven.

Na al het (leuke) oponthoud zijn we later op bestemming dan verwacht. Geeft niet. We hebben weer een leuk adresje, in het centrum, boven een soort Keltisch café.
Onder de douche, naar de pizzeria en dan de wekker vroeg zetten, want morgen wordt het nog warmer.

St.Armand-Montrond - La Châtre, 7 aug., 60 km

... heeft goud in de mond

Vroeg vertrekken beviel ons gisteren goed. Dat doen we vandaag weer. Half zeven zitten we op de fiets en dat is heerlijk.

Het land is weids en stil. Het is nog lekker koel, dat wil zeggen: een graad of negentien. We stillen de eerste trek met wat 'gezonde' ontbijtkoekjes. Dan hoeven we niet al snel te pauzeren.

De zonnebloemvelden zijn schitterend. Die moeten natuurlijk op de foto. En helemaal onder de indruk zijn we van de stieren! Die zie je zelden in Nederland. Dikke koppen met ring door de neus, gespierde torso's, en enorme balzakken die wel uiers lijken! Bij de boerderij staat wel een héél bijzonder rund. Het moet de fokstier zijn. Hij loeit met diepe baard in de keel, prachtig!

We ontbijten pas uitgebreid om een uur of tien bij een mooi kerkje in Ardenais. Een hovenier of gemeente ambtenaar loopt rond het kerkje om alle bloembakken en perken te bewateren en dat zijn er nogal wat. Ze doen hier echt hun best voor een schitterende ambiance. En daar mogen wij, eenvoudige pelgrims, vanaf ons bankje in de zon, met volle teugen van genieten. In het bloemrijke plansoentje staat een bord: 'Etape sur le Chemin de Saint-Jacques, Voie Historique de Vézelay'.

En al het moois is nog niet afgelopen. In het antieke piepkleine dorpje Jeanvrins is men bezig spullen klaar te zetten voor het jaarfeest. Leuk om te zien. Wij stappen het middeleeuwse kerkje binnen, waar de biertap voorlopig gestald staat. Het is niet zómaar een kerkje, het is een prachtig kerkje. Ik kan geen genoeg krijgen van zulke bouwwerken. Hoe kleiner het kerkje, hoe leuker.

Erachter ligt een groot meer met aan de overkant een ruïne. We kijken onze ogen uit; wat is de ochtend mooi! We maken een kopje koffie om dat te vieren (uit onze thermosfles). We hebben geen haast, het is tenslotte vakantie!

We passeren nog veel meer mooie plaatsjes en bezienswaardigheden. Om elf uur wordt het warm en denk ik dat we beter nóg vroeger hadden kunnen vertrekken. Maar gek genoeg blijft de temperatuur op dat niveau zo'n beetje steken. Het is evengoed wel 30 graden, maar er komt meer wind en ook een beetje bewolking. Goed uit te houden.

Veel vroeger dan gewoonlijk, al om drie uur, staan we aan de poort van de pastorie. Een klein, dik, uiterst vriendelijk dametje van over de tachtig doet open. Ze is zowat kaal, maar heeft haar witte haar vanaf haar kruin naar voren over het hoofd gekamd, waardoor het toch nog wat lijkt. Aan haar bureau schrijft ze ons in. We vragen of we twee nachten kunnen blijven, maar uit het regelement leest ze voor dat alleen in geval van ziekte mag. Wij vinden één nacht ook goed, maar ze wil ons zó graag ter wille zijn, dat ze het dilemma aan de zojuist binnen gekomen jonge, zwarte priester voorlegt. Die tilt er niet zo zwaar aan. We mogen gerust twee nachtjes blijven, lacht hij joviaal. Madame is opgelucht en leidt ons met liefde rond in de herberg. De trap op valt haar zwaar en Jacques grapt: "c'est un bon exercise". "Oui" lacht het dametje en dapper strompelt ze verder.

Een Duitse moeder en dochter, wandelpelgrims, zitten op hun stapelbed en later komt er nog een Franse jongeman. Het slaapzaaltje voor vijf personen is hiermee vol.
Jacques breekt natuurlijk het ijs en creëert een gezellige sfeer, zo ook even later bij de VVV, waar hij de wulpse VVV- mevrouw weer speels om zijn vinger weet te winden. Zij kent wat Nederlandse woordjes: "Dank u wel, tot ziens, tot uw dienst . . . " zegt ze blij. En Jacques vult haar aan, met een ondeugende grijns op z'n gezicht: " Wilt u een dansje met me maken. . . ?" Ze kijkt hem niet begrijpend aan, waarna ik het maar voor haar vertaal. Dan schatert ze, maar ze is ook in verlegenheid gebracht . . . en ik eerlijk gezegd ook". Jacques blijft Jacques, al wordt hij 100.

De herberg heeft achterstallig onderhoud, maar toch hebben we alles wat we nodig hebben: een afdak met waslijnen voor onze was en plaats voor de fietsen, een goede douche, lekkere bedden en een grote, gemeenschappelijke 'woonkeuken'.

Welterusten allemaal!

La Châtre, 8 aug, rustdag

Het rijk alleen

We hebben heerlijk geslapen. Zelfs Jacques is pas om acht uur op.
De wandelaars treffen het niet met het weer. Wijzelf gaan niet fietsen, terwijl we echt niet wisten dat het vandaag uren lang zou regenen. We zijn vandaag luie pelgrims en uitgerekend nu is de herberg voor ons alleen.

Luxe is het hier niet, eigenlijk is het een ouwe zooi (je m'excuse), maar dat is juist interessant. Kijk naar het behang, de uitgesleten treden van de krakende trap, de wiebelende, houten deurknoppen en de doorbuigende planken in het portaal. En direct achter een deur op onze verdieping, waarvan ik denk dat die van de bezemkast is, ontdek ik een stenen trap naar boven die vermoedelijk al vijftig jaar door niemand beklommen is. Het gruis ligt op de treden. Het gebouw is aan een grondige renovatie toe, maar wie gaat dat betalen?

Ik kleed me wat warmer aan en na het ontbijt in de woonkeuken, gaan we het stadje in. Gelukkig heb ik een mini-pluutje mee. We wandelen wat, we drinken hier een kopje koffie en daar een biertje. Jacques houdt z'n digitale contacten op peil, ik blog wat en om een uur of drie wordt het toch nog droog. Het is inmiddels 22 graden. Dan ontdek ik achter de pastorie een flinke tuin met uitzicht over de stad. Nu het opgeklaard is, lijkt me dat een heerlijke plek om de rest van de middag door te brengen. Jacques gaat een middagdutje doen in z'n bedje. En zo zit ik hier in een vredig paradijs genoeg aan mezelf te hebben. Tjilpende vogeltjes, geen zuchtje wind, een heel flauw zonnetje en vanaf de heuveltop uitzicht tot aan de horizon.