La douce France - zondag 9 t/m zondag 16 augustus

La Châtre - la Souterraine, zondag 9 augustus 2015, 75 km

Rob en daarna de Engelsen

Het regent als we kwart over zeven de pastorie verlaten, maar ach . . Dan kan Jacques z'n gloednieuwe overschoenen eens uitproberen. Die zien er gelikt uit, zo strak om z'n schoenen en enkels!

De tocht is al snel bezienswaardig. In Sazay rijden we recht af op de binnenplaats van een sprookjeskasteel. De oude keitjes glimmen in de regen. Schitterend, zo vroeg in de ochtend. Niemand te zien, behalve wij twee.

Als we verderop net een kerk uitlopen, zie ik een vakantiefietser op z'n kaart koekeloeren. Hij slaat vreemd genoeg geen acht op de kerk. Apart, want die is niet te missen met z'n bijzondere, ronde vorm.
Even later staat hij bij de bakker, net als wij. Het is Rob, 68 jaar uit Huizen. Z'n tent is vannacht gesneuveld. De stokken zijn krom en staken door het doek. Een nieuwe tent kopen zit er niet in, want campingwinkels zijn hier niet in de buurt.

Jacques wil Rob wel helpen via internet. Eerst naar een café voor wifi. Direct worden we er door Nederlanders als landgenoten herkend . . . . en laten ze in hun auto nu een spiksplinternieuwe tent hebben liggen die Rob heus mag lenen! . . . . De auto staat alleen op driekwartier lopen, want zij waren wandelend naar het café gekomen.
Als ik Rob was, zou ik een gat in de lucht hebben gesprongen, maar hij durft tot onze plaatsvervangende schaamte te vragen of zij de tent voor hem op willen halen en naar het café brengen. Dat bespaart hem zes kilometer fietsen. Al wil hij in ruil daarvoor de koffie betalen en de benzine, toch klinkt het brutaal. Na de koffie pakken wij onze biezen en wensen Rob een goede reis. We blijven niet met hem wachten.
Het is dan droog, maar Jacques' voeten zijn nat (!), óndanks de gelikte overschoenen. Hoe kan dat nou?

Een uurtje later zitten wij te picknicken diep in het veld en daar fietst Rob langs . . . mét nieuwe tent. We zijn gezien en gaan noodgedwongen gedrieën verder.
Rob blijkt van oorsprong Amsterdammer en dat verklaart een hoop: ruwe bolster, blanke pit. Z'n tempo ligt wat lager dan het onze, waarschijnlijk door z'n zware camping uitrusting. Daarom passen we ons aan. We pauzeren vaker, klimmen samen omhoog, dalen samen af, kijken samen naar ruïnes, leren wat over elkaars leven en rijden de rit samen uit.
Ach, en Rob is helemaal oké. Hij was ooit tramchauffeur in Amsterdam en heeft veel meegemaakt.
Als hij om vijf uur naar de camping afslaat, is z'n pijp behoorlijk leeg. Wij gaan naar een adresje dat Jacques vanmiddag gereserveerd heeft. Speciaal pelgrimstarief. Benieuwd wat voor een herberg dat is.

Een herberg is het allerminst!! Het is een statig, gerenoveerd landhuis van een Engels echtpaar dat zich hier tien jaar geleden gevestigd heeft. Kippetjes in de ren, zoontje dat op de achtergrond piano speelt en de laatste gasten die tegelijk met ons in een prachtige Bentley old-timer arriveren.
Het grote huis met brede trappen, is ingericht met landelijk meubilair en kroonluchters.
's Avonds mogen we aanzitten aan het diner aan de lange, chique gedekte tafel. Er zijn zes andere gasten: uiterst beleefde Engelsen.
De gastheer en gastvrouw hebben gekookt en bedienen ons, maar eten zelf niet mee. De conversatie laten ze over aan hun gasten en dat lukt goed. Iedereen heeft elkaar wat te vertellen. Het is erg stijlvol, gezellig en onvergetelijk!

La Souterraine - Léonard-de-Noblat, maandag 10 augustus 2015, 73 km

Drie complimenten

We hebben onze Engelse gastheer en gastvrouw niet voor het hoofd willen stoten door heel vroeg te vertrekken. Dan zouden we het ontbijt af hebben moeten slaan. Om acht uur melden wij ons als eersten, waarna de één na de ander aanschuift. De op-en-top gastheer rent af en aan met allerlei heerlijkheden, van meloen tot en met chocolade-croissants. Hij zegt dat het ons aan niets mag ontbreken en dat komt, zo te zien, recht uit z'n hart. Wat een gentleman. Je moet wel een idealist zijn om zoiets te beginnen.

Als we de deur uitgaan, is het al half negen en met boodschapjes doen, wordt het nóg later. Zul je zien dat het met de hitte nog een uitputtingsslag wordt. Twee passerende Engelse mede-gasten draaien hun raampje open en grappen: "You haven't come very far yet!" Hoog tijd dus dat we echt gáán.

Jacques wil wel eens áchter me fietsen en dan hoor ik: "Wat een mooi gevormde kuiten . . . uh . . . wat een mooi rugzakje . . .uh . . . één, twee, drie . . . en wat een prachtige fiets . . . zo, dat zijn er drie". (Jacques heeft op een workshop 'Boven de Lijn' geleerd dat je je dierbaren elke dag drie complimentjes moet geven). En hij vervolgt tot slot: "Je bent een moordvrouw!". . . . Dat is de vierde, . . . mijn dag kan niet meer stuk!

De dag kenmerkt zich door flink klimmen en dalen. Met kaakjes tegen de hongerklop, blijf ik zo sterk als een beer.
De heuvels óp is hard werken, zeker vanwege het aantal. En door het missen van een afslag hebben we er nog een éxtra ook. We zeuren niet, we wilden zélf naar Frankrijk. La France est très magnifique!

Nu Rob niet meer meefietst, valt extra op hoe ons tempo overeenkomt. Nooit hoeven we onze snelheid aan elkaar aan te passen of op elkaar te wachten. Die arme Rob was ook zó zwaar bepakt.
En waarachtig zien we hem als we juist in een dorp koffie gaan drinken. Hij heeft z'n pauze zojuist gehad. "We komen elkaar nog wel tegen Rob! Tot later".

Ik pak de thermosfles, maar Jacques wil koffie op een terrasje: "Laat die mensen óók wat verdienen, anders hebben ze nóg niks aan al die toeristen!" Een lieve ondernemersgedachte. We strijken neer bij een klein zaakje, zodat het echtpaar op leeftijd weer centjes verdient.

De zon schijnt uitbundig. Dat we veel tussen bomen klimmen, daar boffen we mee. En ook met een paar afdalingen van wel vijf of zes kilometer lang. Dan zoeven we met 30, 40 of soms zelfs even met 50 kilometer per uur omlaag!
Op rechte stukken klapt Jacques in z'n handen en steekt baldadig beide armen omhoog. Soms gaat hij daarbij ook nog rechtop op de pedalen staan, de waaghals! Ik roep dat ik er heus geen foto van maak en er ook niet over schrijf . . . Het is gewoon een gevaarlijke gekte! Of wil hij soms dat ik hem er drie complimenten voor geef?

Aan het eind van de middag eist de temperatuur echt z'n tol. Tweeëndertig graden. Tegen zessen stappen we afgeknoeldeld de pelgrimsherberg op het plein van de kerk binnen. We zijn de enigen! Jippie!

Dat is van korte duur. Er melden zich nog drie wandelaars. Ik voel me met mijn gebrekkige Frans te gehandicapt om een praatje aan te knopen. Met een vriendelijk "bonjour" trek ik me terug. Dat kan hier goed, want ieder mag een eigen slaapkamer. En dat voor maar € 5,- p.p.

Het stadje is leuk. We doen een pizza op het plein. Het is vakantie! En Jacques stelt voor nóg een nachtje te blijven. Ik zeg geen nee.

St. Leonard-de-Noblat, dinsdag 11 augustus 2015, rustdag

Vandalen

Vandalen hebben m'n kilometerteller onklaar gemaakt, m'n dure fietspompje gepikt, de inhoud van onze stuurtasjes over de grond verspreid en onze fietsen met wc-papier 'versierd'. Er omheen is flink met drank geknoeid en op straat zijn de bloemen uit de bakken getrokken.

Een van onze medepelgrims, een onderwijzer die half zeven even buiten was, had toen van dit alles nog niets gezien. Het moet dus net gebeurd zijn. De buurvrouw stopt de bloemen in hun bakken terug en zegt dat het wel vaker voorkomt, jongeren met drank op, die de boel vernielen.

Achteraf gezien hadden we onze fietsen helemaal in het huis moeten zetten. Het overdekte portaal was niet veilig genoeg, maar het leek zo'n braaf stadje. Gelukkig zijn de fietsen zelf ongedeerd. Ook de banden zijn nog hard.

Als de wandelaars vertrokken zijn, gaan we corveeën. Niet dat het hier vies is, maar zo spik en span als in een hotel is het niet. Het draait allemaal op vrijwilligers en op de goede wil van de pelgrims zelf. Alles is hier aanwezig, een grote badkamer, een huiskamer met tv, een volledig geoutilleerde keuken en, voor het geval de winkels dicht zijn, rijst en pasta in de kast. Heel liefdadig.

We gaan stofzuigen, een beetje poetsen en doen gelijk ook onze eigen was. Daarna willen we toeristje spelen en dat doen we met verve. Dertig graden is heerlijk in de schaduw en het is hier leuk met kleine winkeltjes en oude straatjes die allemaal op de kerk uitkomen.

's Avonds eten we 'thuis'. Een heel huis voor onszelf!
Naar bed en morgen vroeg op . . . het wordt morgen warm!

St. Léonard-de-Noblat - Uzerche, woensdag 12 augustus 2015, 67 km

Warm!

Vertrek kwart voor zeven. Hoppa!
Er volgt een dun bevolkt stuk Frankrijk. Geeft niks. We hebben genoeg proviand. Wat te denken van een quiche spinazie-geitenkaas als ontbijt? Smaakt goed, al is het koud. En yoghurt, da's ook een topper voor de fietser: voedzaam, fris, dorst lessend, gezond en niet snel bedorven. Dat zijn maar liefst vijf complimenten voor zuivere yoghurt!

Als we zo vroeg mogelijk op bestemming willen zijn, is zeven kilometer omrijden niet slim. Dat kost een pittige helling extra en een hoop tijd voor het zoeken. Gelukkig komen dergelijke helaasheden nauwelijks voor, nu we allebei een eigen routeboekje hebben. Vier ogen zien meer dan twee.

En wie fietst ons om 1 uur tegemoet? Rob, die op de terugweg is! Hij heeft te veel bagage. Met vóór én achtertassen en daar nog een stapel bovenop is het zwaar klimmen. De volgende keer moet het anders. Zo'n vrachtje als wij, een kilo of vijftien, inclusief gevulde bidons, dat is mooi. En met pelgrimspaspoort voor goedkope overnachtingen in herbergen, scheelt dat een kampeeruitrusting, tijd, geld en een hoop gedoe.
Nu ontdekt Rob verdikkie dat hij z'n leesbril ergens heeft laten liggen. En waar z'n tweede nu zo gauw te vinden is (?) Zoals veel mannen, is hij niet zo georganiseerd. Ik geef hem mijn bril. Die mag hij houden. We gaan verder in tegengestelde richting. Bon courage Rob!

Om twee uur arriveren we in het historische Uzerche. Een recordtijd! Jammer dat het hotel pas om vier uur open is. Het is 32 graden in de schaduw. Snel, een terras en ijs!

En vanavond even geen gedoe met restaurants. We nemen de rest van de quiche, yoghurt en tomaten. Heerlijk! Dan hebben we ook nog volop tijd over voor een historische wandeling. Je kunt wel een dag in een stadje rondhangen, maar in anderhalf uur heb je al heel veel gezien.

Uzerche - Brive-la-Gaillarde, donderdag 13 augustus 2015, 63 km

Sprookjesbos

Als de wekker om half zes gaat, onweert het. De regen spoelt alle warmte van gisteren over de straten weg. Het wordt vandaag nog maar 22 graden.

De receptioniste kijkt ons meewarig na, als wij om zeven uur het hotel verlaten. We hebben regenkleding aan, signaal-gele rugzakjes om en een extra lampje aan de fiets.

Zes kilometer verder kunnen de poncho's weer uit en ligt de vallei onder ons prachtig te dampen. Jacques heeft wel slechte overschoenen gekocht, want z'n sokken zijn wéér nat. Eens kijken hoe dat kan. Een fleece binnenvoering? En een toplaag met micro- gaatjes? Oeps! Het zijn geen regen-overschoenen, maar winter-overschoenen!!

Weldra wacht ons een dorpsplein naar ons hart: een karakteristieke 'Mairie', een kleine fontein en een12e eeuws kerkje. Het is half negen en de kop is eraf. Bij de bakker halen we stokbrood en lekkers voor bij de koffie. Zo op een bankje, met een flauw zonnetje erbij, is dit misschien wel het hoogtepunt van de dag!

De poncho's moeten weer aan, maar dat is niet erg. De afdaling naar Donzenac voert dwars door een waanzinnig mooi bos! Ik zou graag af en toe stoppen om in de diepte te turen, maar dat kenbaar maken aan Jacques, zal in vliegende vaart moeilijk gaan. De ene haarspeldbocht volgt de andere op. We moeten onze handen goed aan het stuur houden en voortdurend remmen. Jacques zal mij, met de wind in z'n oren, echt niet horen als ik hem roep. Dus stuiter ik in volle vaart achter hem aan over hobbels en gaten. Eén oog op de mysterieuze diepte gericht en het andere op de weg. De hoge bomen, de varens, het dampende groen, het stromende beekje, het is zó sprookjesachtig . . . en de afdaling is zó lang en steil. Er lijkt geen einde aan te komen. Dit is super-spectaculair! Ik betrap mezelf op een brede grijns.

En dan is de betovering verbroken en zijn we in Donzenac. Dat is halverwege de route voor vandaag. Jacques laat hier door de VVV alvast onze logies regelen. Slim. We weten nu dat de jeugdherberg pas om vier uur open is, dus gaan we hier fijn uit lunchen. Het regent nu toch.

Even een omweg naar Decathlon, waar we fan van zijn. M'n versnellingen laten checken en een nieuw fietspompje kopen. Onze Koga's krijgen van de Decathlon-fietsenmaker een dik compliment, maar m'n versnellingen gaan nog niet lekker.

Dik tevree over deze dag en onze kamer in de Jeugdherberg, kruipen wij 's avonds in onze lakenzakjes. Het is wel lui van ons, maar zullen we morgen weer blijven?

Brive-de-la-Gaillarde, vrijdag 14 augustus 2015, rustdag

Luierdag

We zitten hier voordelig, niemand verplicht ons elke dag te fietsen en het zal vandaag veel regenen. We blijven een dagje. Kan ik gelijk weer een wasje doen. Wie weinig kleren bij zich heeft, moet immers vaak wassen.
Het is wat behelpen, maar het lukt weer aardig. Even later hangt alles op. Het regent wel, maar het zal toch wel drogen onder het afdak.

Brive is een middelgrote stad. Die zien we haast niet. Frankrijk is bezaaid met gehuchten. We bezoeken een oorlogsmuseum van de eerste wereldoorlog (heel interessant), kuieren door de winkelstraten en luieren.
Fijn dat ik niets meer te wensen heb, dan hoef ik ook niets te kopen. Scheelt veel tijd in een mensenleven.

Jacques weet een leuk adresje om te gaan eten. Dat heeft hij ontfutseld van Rose-Linde, die bij de Jeugdherberg werkt. Hij heeft met haar vanzelfsprekend in 'no time' een goede band opgebouwd.
Leuk restaurant en smikkeldesmikkel! Bedankt Rose-Linde!

Brive-La-Gaillarde - Rocamadour, zaterdag 15 augustus 2015, 67 km

Hoog en laag

Om acht uur kunnen we pas weg. Eerder is het fietsenhok niet open.
Rose-Linde van de jeugdherberg laat me blij de lichtpen zien die ze zojuist van Jacques gekregen heeft en drukt me daarvoor twee zoenen op m'n wangen.
Rose-Linde is 28 jaar en zó overdreven voorkomend en beleefd, dat het bijna een toneelstuk lijkt. Een vrolijk toneelstuk, dát moet gezegd. En Jacques, die vriendinnen spaart, heeft er natuurlijk weer eentje bij.

Vandaag is het zwaarste deel van de route, zegt het boekje. Veel klimmen. Maar ach, daar schrikken we niet van. We hebben geoefende benen. Klimmen in de hitte, dát is pas zwaar. Vandaag wordt het niet zo warm.

Langzaam verandert de omgeving. Niet meer die typisch Franse panorama's van graanvelden en bossen, die we eerlijk gezegd onderhand wel kennen (schaam, schaam, verwend, verwend!!). Het boekje spreekt van een meer mediterraan landschap. De afwisseling is verfrissend. Mediterraan of niet, het is hier écht anders in de Dordogne.

We fietsen omhoog en omlaag. De Franse heuvels kunnen zwaarder zijn dan de Oostenrijkse Alpen. Het is niet altijd de hoogte die de moeilijkheidsgraad bepaalt.

De klimmen zijn lang, de afdalingen zijn lang, de panorama's fenomenaal en dorpen ongeloofwaardig leuk. Anton Pieck moet hier z'n inspiratie opgedaan hebben.
De kers op de taart is ons eindpunt: Rocamadour, een dorp met kathedraal tegen een rotswand gebouwd. Wij zijn niet de enigen die het hier prachtig vinden . . . want nog niet eerder heeft het onder onze ogen zo gegonst van de toeristen. Hè jasses, wat zonde!

Maar ons logeeradres blijkt niet hier in Rocamadour, al dachten we van wel. Tomtom, de onmisbare redder in nood, wijst ons 3 kilometer terug. Omhoog, helaas. Dat is het lot van de verdwaalde fietser in Frankrijk.

Onderweg gaat het eerste trosje druiven in de stuurtas. Eerder nog haast geen druiven gezien. Ons adres is een chambre à la ferme. Tomtom wijst ons feilloos de weg. Twee witte paarden staan bij het huis en er loopt een goedmoedige hond, die niet eens blaft. Rondom staan volop potten met bloemen. Het gras doet z'n best om te groeien. We krijgen een eigen huisje, dat van alle gemakken is voorzien.

Avondeten heeft mevrouw niet zo gauw voor ons. Geeft niet. Wij zijn niet voor één gat te vangen. Dan spreken we nú onze noodmaaltijden aan, die de hele weg al liggen te wachten onderin de tas: twee zakjes pasta à la bolognese van Decathlon. Kokend water erop, vijf minuten laten trekken en klaar is Kees. Tafeltje dekken op het terrasje, glaasje wijn erbij, de druiven die we net geplukt hebben en een bakje Griekse yoghurt. Diner a la campagne!

Rocamadour - Bouziès, zondag 16 augustus 2015, 63 km

Het is zondag!

Hoewel een ontbijtje in de open lucht veel vrijer is, heeft Jacques toch bedacht dat hij dat hier binnen wil doen. "Verdienen ze weer wat extra", zegt hij. Oké, vooruit dan maar.
We zitten in de eetkamer, die volgepropt is met oude spullen. Dat gáát nu eenmaal zo met mensen die meer dan dertig jaar ergens wonen en nergens afstand van kunnen doen. Maar de vloer, die ook oud is, is hoogst interessant. Allemaal keitjes, alsof het buiten is. Een vloer van 200 jaar oud.

Het is waterkoud als we om acht uur opstappen. De mistdruppeltjes zweven zichtbaar in de lucht en onze fietsen zijn kletsnat. Voor het eerst doen we een trui onder onze windjasjes aan. Het is niet veel warmer dan tien graden.

De route zet zich voort via Rocamadour, waaraan we gisteren even hebben geroken. Hopen dat we de toeristen nog vóór zijn. Gelukkig! Die liggen nog fijn in hun bedjes te knorren.
In serene rust, openbaart het dorp tegen de rotswand zich in haar volle pracht! Het plaveisel, de huizen, de plaatsjes met bogen, de portalen, de trappen naar de hoog gelegen kathedraal! Hoe is het mogelijk geweest dit tegen de rotsen te bouwen!

We nemen de tijd om alles te bezichtigen, maar van nature ben ik behept met plichtsbesef. En dat komt zelfs in de vakantie boven. Moeten we niet verder? Wordt het niet te laat? Maar Jacques is veel relaxter: "Kom schat, we hebben geen haast, het is zondag!" Oké . . . zondag . . . dat klinkt erg geruststellend. Dan maak ik fijn veel foto's, opdat ik niets vergeet.

Inmiddels is de mist verdwenen en kunnen we met minder kleren toe. We gaan verder op weg, omhoog, met uitzicht over het dal . . . en maar omkijken, steeds omkijken, tot het wonder Rocamadour uit het zicht verdwenen is.

Bij de koffie uit de thermosfles, zitten we op een zalig plekje. Ik zeg: "Zullen we nóg een kopje koffie nemen, . . . omdat het zondag is?" "Ja joh", zegt Jacques, "Laten we eens gek doen". Ha, ha. Ja kijk . . . Zoiets kleins is puur pelgrimsgeluk.
Maar we gaan ook lunchen op een terras in Montfaucon. Allemaal 'omdat het zondag is'. Een leuke kapstok om alle uitspattingen maar gelijk aan op te hangen. De lunch is excuise, we likken onze vingers erbij af, maar moesten er ongelooflijk lang op wachten. De tijd tikt door, al half drie. Gelukkig is het maar 21 graden op deze relaxte zondag.

In de plaats van onze eindbestemming zoeken we een adresje uit ons routeboekje. Logies in een ex-station. Dát klinkt geinig! Bellen maar.
€ 17,- Per persoon, mooi! Dat is geregeld. Nu er naartoe. Onze grote vriend TomTom zal ons de weg wijzen. Even programmeren. Hij zegt 15 kilometer. Huh? Nee toch? Jawel. Het is een dorp verder. Oké, toch maar erop af. Het is nu gereserveerd en prima weertje om nog even door te fietsen.

De tweebaans weg langs de rivier de Lot is wél vreselijk druk met al die auto's! Gelukkig meer aan de overkant, zodat ik me nog énigszins veilig voel. Tja, het is natuurlijk buiten de route, dus niet uitgezocht door de schrijvers van het boekje. Maar waarom is het hier zo druk?
Het is hier wel mooi, heel mooi! De imposante, steile rotswanden zijn prachtig gekleurd met grijze en oranje banen. Soms hangen ze helemaal over de weg of moeten we er via een tunnel doorheen. Ik schiet foto's terwijl ik fiets.
Wanneer de weg eindelijk rustiger is, zijn we bij 'les Deux Vallées'. Een gerenoveerd stationsgebouw dat dienst doet als restaurant. Het is inmiddels zeven uur.
Wij hebben de bovenetage voor ons alleen. Het moet de voormalige woning van de stationsbeheerder zijn geweest. Het is geweldig leuk! Grote ramen met dito luiken, houten vloeren, 3 slaapkamers (waarvan 2 op slot), een woonkamer met tussendeur naar de woonkeuken, een badkamer en wc, allemaal op dezelfde verdieping. De ouderwetse deuren zijn geschilderd in pastel blauw en groen en de slaapkamerwanden zijn gesponged in warm geel. Wat een gezellig droomhuis!

Het is laat, we moeten nog eten en het restaurant is beneden. Vooruit, laten we eens gek doen: twee keer uit eten op één dag! Het is zondag!